23 czerwca Brytyjczycy opowiedzieli się za wystąpieniem Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej. O tym, że tak może się stać sygnalizował już sondaż opinii przeprowadzony na tydzień przed głosowaniem, przewaga eurosceptyków nad euroentuzjastami wyniosła wtedy 10%. Stało się jasne, że żeby tendencja niewygodna dla samozwańczych elit UE odwróciła się, musiałoby wydarzyć się jakieś szokujące wydarzenie.
I takie wydarzenie wydarzyło się.
Przeciwnik przynależności Zjednoczonego Królestwa do U.E. zastrzelił panią Jo Cox, posłankę z Partii Pracy, przeciwniczkę zmiany. Co ważne, morderca głośno, t e a t r a l n i e wręcz wykrzyczał dlaczego Ją zabija: właśnie dlatego, że uważał Ją za przeciwnika Brexitu. Media świata natychmiast poinformowały o tym, i brytyjska opinia na chwilę odwróciła się od idei niepodlegania Brukseli. Jednak ostatecznie szok mordu nie przeważył szali referendum.
Czy morderca pani Cox działał samodzielnie, i jak to z szaleńcami bywa, w najgorszym momencie zrobił najgłupszą rzecz jaką można było zrobić idei niepodległości wzburzając niezdecydowanych poddanych Królowej okrucieństwem brexitowca i spychając ich na pozycje przychylne unii?
Ja nie wierzę. Ponieważ jego gwałtowny postępek wydarzył się w okolicznościach, czasie, i w formie p r o w o k u j ą c e j odwrócenie trendu niezgody z Brukselą, to jest dla mnie oczywiste, że ukrytą sprężyną działania był wielmożny a tajny ośrodek pro-unijny. Może mordercę poddano psychotechnicznej prowokacji, której on sam nie domyśla się? Skłonny jestem założyć, że tak było.
Brutalne groźby wobec Albionu jakie w piątek po referendum wygłoszono w europejskich mediach (rozbicie Wielkiej Brytanii - a nie Hiszpanii - i odebranie jej Gibraltaru) pokazują, że ta gra to nie przelewki, i że złożenie ludzkiej ofiary przez wrogów Królowej na ołtarzu ich swojskiej religii jest możliwe.
Żal mi pani Jo Cox.
Andrzej Dobrowolski